رندانه

والیبال با طعم باتوم

.... بادی در سینه خود می اندازم و بلیت هولوگرام دار وی آپی خود را به مامور انتظامی نشان می‏دهم ، در این لحظه حس داداش کایکو هنگام نمایش نشان مخصوصحاکم بزرگ  در میتی کومان را دارم ، مامور انتظامی بدون توجه به بلیت و البته با لحنی محترمانهمی‏گوید : نمی‏شود جا نیست ،سالن پر ه ....

والیبال با طعم باتوم

آخرین هفته لیگ جهانی، بازی ایران آلمان

با دیدن بازی با صربستان تفکرم نسبت به استادیوم به کلی عوض شده بود .استادیوم برایم یک مکان فرهنگی بود تا جایی برای آموختن فحش‏های جدید. یکی از دلایلش فروش اینترنتی بلیت و دلیل دیگر، دسترسی اقشار دیگری از جامعه به آن بود. بنابراین از قشر همیشه در صحنه‏ی طرفدار فوتبال خبری نبود .

تلفن همراه زنگ می‏خورد ، استادیوم مرا می‏خواند. لبیک گویان منتظر فردا می‏شویم.

هماهنگی های لازم را با دوستم انجام می دهیم و اندک توشه‏ی درویشانه‏ای برای خود فراهم می‏کنیم.

از بیان چگونگی رسیدن به استادیوم و . . . خودداری می‏کنم ( بگذارید به حساب جلوگیری از گسترش یک فرهنگ غلط !).

باری، به استادیوم می‏رسیم. یک ساعت به بازی مانده است ، لختی پیش مطلع گشتیم که بلیت هایمان از نوع خوبش است (در بلاد فرنگ به آن وی آی پی می‏گویند ). با دیدن شماره‏ی صندلی روی هر بلیت خرسند می‏شویم . با قلبی مطمئن و روانی آزاد به خاطر نوع بلیت و شماره، به ورودی اصلی مجموعه می‏رسم .

ازدحام افراد جلوی درب ورودی جلب توجه نمی‏کند چرا که به آن عادت کرده ایم . ماموران خدوم نیروی انتظامی از ورود مردم به استادیوم خودداری می‏کنند . ما به خیال آنکه اینان بلیت نگرفتند و باری به هر جهت به استادیوم آمده به‏شان توجه نمی‏کنیم .

 بادی در سینه خود می اندازم و بلیت هولوگرام دار وی آپی خود را به مامور انتظامی نشان می‏دهم ، در این لحظه حس داداش کایکو هنگام نمایش نشان مخصوص حاکم بزرگ در میتی کومان را دارم ، مامور انتظامی بدون توجه به بلیت و البته با لحنی محترمانه [1] می‏گوید : نمی‏شود جا نیست. سالن از جمعیت پر شده و ...

چهره خسته من حالا مانده است که شبیه علامت تعجب ! بشود یا علامت سوال ؟

با لحنی منفعلانه به اومی‏گویم : ما بلیت داریم اونم وی آی پی. شماره داره چجوری می‏تونه پر باشه؟

اما او همان جواب های قبلی را تکرار می‏کند.

از میان جمع ماموران، مافوق آنها مشخص است. اینبار نزد او می‏رویم و باز همان جواب های قبلی ، ما نیز ناباورانه به طرف درب دیگر که شلوغ تر است می‏رویم. ناگهان صدایی بلند می‏شود ماموران مردم را دور می‏کنند و یکی دو نفر هم در آن میان به هزیمت می‏روند!. جان خود را به دست گرفته و فرار می‏کنیم. درهنگام فرار به گل آقا فکر می‏کنم، به جمال زاده و سر و ته یه کرباسش، به ایران و ایرانی، به اینکه چرا مردم برای زندگی به فرنگ میروند، به اینکه مردمِ پشت در، همه موجه و تحصیل کرده به نظر می آمدند. به همه‏ی اینها فکر می‏کنم و برمی‏گردم.

صدای اذان به گوشم می‏خورد. انگارصدای آشنای دیگری هم هست. صدای پدرم است که دارد من را از خواب بیدار می‏کند: محسن پاشو! اذان گفتن بیا افطار کن.  انگار همه اش یک خواب بوده از فرط گشنگی یک ساعت قبل از اذان به خواب رفته ام و همه اینها را در خواب دیده ام . برای چند لحظه گیجم. حس می‏کنم باتوم به سرم خورده. لحظاتی بعد لبخندی از جنس رضایت بر لبانم می‏نشیند...